Γιατί ο CM Punk είναι ο καλύτερος

Στην σκιά των φημών, των δηλώσεων, των παρασκηνιακών εξελίξεων που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και πολλών ακόμα πραγμάτων, ακούσαμε μέσα στην εβδομάδα πως ο CM Punk είναι πλέον επίσημα βετεράνος παλαιστής, αφού αποφάσισε να αποσυρθεί.

Χωρίς να είμαι σίγουρος πως αυτό είναι αλήθεια, χωρίς να ξέρω τους λόγους που τον οδήγησαν στην οριστική αποχώρηση από το pro wrestling, και μη θέλοντας να το πιστέψω, κάθισα και σκέφτηκα γιατί πολλοί από εμάς τους οπαδούς του αθλήματος, είμαστε μεγάλοι φαν του.

Πρόκειται για έναν παλαιστή με το απόλυτο πακέτο. "Best in the World"! Εντός ρινγκ ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής, απέφευγε τα λάθη, έδωσε μερικούς σπουδαίους αγώνες, φυσικά και έδωσε και κάποιους μέτριους, ίσως και κακούς.

Με ένα μικρόφωνο στο χέρι, και όταν αποφάσιζε να ξεφύγει από τα στενά όρια που τον βάζανε να μιλήσει, έκανε "όργια" και από το στόμα του δεν ξέφευγε κανείς. Άλλωστε δεν είναι μυστικό πως το θρυλικό -πλέον- promo του, με το pipebomb (όταν του έκλεισαν το μικρόφωνο), τον απογείωσε στην συνείδηση όλων, οπαδών, συνεργατών και ανωτέρων.

Σίγουρα υπήρξαν καλύτερα κορμιά, πιο εντυπωσιακές φυσιογνωμίες, ίσως καλύτεροι και στο μικρόφωνο και στο ρινγκ, αλλά ο CM Punk έχει (γιατί δεν μπορώ να πω ακόμα 'είχε') κάτι από όλα όσα χρειαζόντουσαν για να αφήσει εποχή. Το έχει κάνει ήδη και αν δεν ισχύει η απόσυρσή του, έχει να το μεγιστοποιήσει ακόμα περισσότερο.

Με την μαγκιά του και την επαναστατική του διάθεση, κατάφερε να κερδίσει θέση στην κορυφή των κορυφαίων, δηλαδή του WWE, με μια κατάκτηση του κορυφαίου τίτλου, για περισσότερο από ένα έτος, πράγμα μοναδικό στην σημερινή εποχή, όπου ο ανταγωνισμός και οι απαιτήσεις για να δοθεί ο τίτλος σε πολλούς, είναι μεγάλος.

Ο χαρακτήρας του, δεν συμβάδιζε ποτέ με την μόδα και δύσκολα κερδίζει οπαδούς κάποιος που χαρακτηρίζεται λάτρεις της "Straight Edge" ζωής, όπως χαρακτηρίζεται στα αγγλικά. Δηλαδή χωρίς καθόλου αλκοόλ, ουσίες, τσιγάρα και ότι άλλο κάνει κακό στην υγεία ενός ανθρώπου.

Και κατάφερε όμως, παρόλο της διαφορετικότητάς του, την "Λατρεία της Προσωπικότητάς" του, όπως λέει και το τραγούδι εισόδου που υιοθέτησε με το έτσι θέλω επίσης! Είναι αυτό το επαναστατικό στοιχείο που είδαν οι οπαδοί σε εκείνον και τους έκανε να ταυτιστούν μαζί του, τους έκανε να νοιώσουν οικείοι με την εικόνα του και να φανταστούν -ίσως- τον εαυτό τους στην θέση του.

Μακάρι να ακούσουμε ξανά "Cult of Personality"